صباشهر از ادغام روستاهای قاسم‌آباد، قندیشاد، کبودین و اسلام‌آباد تشکیل شده‌است. بنابراین برای بررسی تاریخچه آن بایستی تاریخچه روستاها را مرور نمود.
قندیشاه: قندیشاه در گذشته روستای متمرکز بوده که اغلب خدمات دهی به سایر روستاهای اطراف را انجام می‌داده. قندیشاد دارای قدمت تاریخی زیادی است و سابقه سکونت در آن به حدود ۷۰۰ سال قبل بر می‌گردد. در مورد وجه تسمیه قندیشاد (قندی شاه) چند روایت وجود دارد: روایت اول اینکه ”جندی شاپور” یا «گندی شاپور» بوده‌است. «جند» در فارسی باستان به معنی شهر و «جندی شاپور» به معنای شهر شاه بوده‌است. در گورستان قدیم قندیشاد قلعه ای وجود داشته که تاریخ آن نشان دهنده سابقه پیش از اسلام این منطقه می‌باشد. قبرستان قدیم قندیشاد از ۴۰ سال پیش تاکنون بلااستفاده مانده‌است و قبرستان فعلی حدود ۳۰۰ سال قدمت دارد. روایت دوم در مورد قندیشاد این گونه بیان شده که سلطان سنجر از این منطقه به مقصد همدان در حال گذر بوده، در اطراف گورستان کنونی کنار رودخانه ای که شاه چای نامیده شد اتراق می‌کند. یکی از کشاورزان خربزه ای برای سلطان می‌برد، چون خربزه خیلی شیرین بوده سلطان اسم محل را از کشاورز می‌پرسد، می‌گوید “سیم بر ” یا “سیم بن ” سلطان به علت شیرینی خربزه این محل را قندیشاه می‌نامد. در مورد اسم “سیم بر ” روایت شده که در محل معدن نقره وجود داشته‌است.
قاسم‌آباد: مزرعه ای در زیر مجموعه قندیشاد با قدمت حدود ۳۰۰ سال بوده است که احتمالاً وجه تسمیه آن به اسم مالک مزرعه برمیگردد.
کبودین: مزرعه ای از مزراع قندیشاد با قدمت حدود ۲۰۰ الی ۲۵۰ سال بوده است.
اسلام‌آباد: اسلام‌آباد یا ترک آباد منطقه ای که پس از انقلاب (بعد از سال ۱۳۵۷) احداث شده‌است. چون ترک نشین بوده آن را ترک آباد نام نهاده‌اند و بعدها به اسلام‌آباد تغییر نام یافته‌است.
صحرا خرک: منطقه صحرا خرک دشتی از قاسم‌آباد با قدمت ۱۰۰ ساله و قلعه ای ارباب نشین با ۱۰ خانوار بوده است که ارباب آشتیانی داشته است و به علت داشتن خار زیاد سابقاً صحرا خارک نامیده می‌شد. در حال حاضر این منطقه با اسلام‌آباد ادغام شده‌است.
ویره: ویره دارای قدمتی در حدود ۳۰۰ سال می‌باشد. بنا به اظهارات معتمدین ویره، محل سکونت اولیه اهالی در نزدیکی امامزاده فرخنده خاتون قرار داشته است. در حدود ۱۵۰ سال پیش به کنار رودخانه شاه چای نقل مکان کرده‌اند. بنا به قولی، اهالی ویره قبل از سکونت در محل فعلی در قلعه آشتیانی در جنوب ویره سکونت داشته‌اند. سپس به محل فعلی آمده‌اند. مهاجرین ویره از ایالات استان فارس و طوایف قشقایی و همچنین طوایف بختیاری بوده‌اند. در گذشته‌های دور تعدادی مهاجر از قره قان قزوین و ساوجبلاغ و کرمانشاه به این مکان مهاجرت کرده‌اند. ویره به معنای رونده است. گیاهی که ساقه ندارد و روی زمین پهن می‌شود مانند خربزه و هندوانه یا بر تنه درخت بالا می‌رود مانند عشقه و کدو.
محمدآباد: محمدآباد قدمتی در حدود۳۰ سال دارد که محل پیوسته به روستای ویره می‌باشد. این محله در گذشته به صورت زمین بایری بوده و فردی به نام استاد محمد که اصالت او همدانی بوده مقداری از آن زمین‌ها را خریده و در آنجا ساختمان احداث کرده و ساخت و ساز در این مکان را پایه‌گذاری کرده‌است. اهالی محمدآباد شامل مهاجرینی از کردستان، گیلان، مازندران، همدان، آذربایجان، اردبیل، زنجان و … می‌شوند. در طول سالهای بعد از انقلاب نیز تعدادی مهاجر افغانی در منطقه سکونت گزیده اند. نام محمدآباد از نام استاد محمد بنیانگذار این قلعه گرفته شده‌است.
شهرک شهید مصطفی خمینی: شهرک قدمتی در حدود ۳۵ سال دارد. در ابتدا حدود سال ۱۳۶۳ ساخت و سازهای شهرک به صورت خیلی پراکنده بوده‌است. ساخت و ساز نظام یافته شهرک با ساخت خیابان اصلی و خیابانهای فرعی منشعب از آن و حدود ۳۰۰ واحد مسکونی در سال ۱۳۶۸ شکل گرفته‌است. نام شهرک از نام شهید مصطفی خمینی فرزند ارشد آیت اله خمینی گرفته است. بیشتر مهاجران به این محل از ترکهای آذربایجانی و گیلانیها می‌باشند. وجود آثار و بقایای قلعه ای قاجاری در انتهای این شهرک می‌تواند دلیلی بر اسکان انسان در دو سده پیش در این محل تلقی گردد.